Εδώ και μερικές μέρες είχα χάσει το ξύλινο σουβλί που χρησιμοποιώ συνήθως για σημάδεμα σε ξύλα και τρύπες σε λεπτές λαμαρίνες και δέρματα. Το εργαστήριο είναι τόσο “ακατάστατο” τον τελευταίο καιρό που μπορεί να είναι κρυμμένο οπουδήποτε. Οπότε η λύση ήταν ή να τακτοποιήσω όλα τα εργαλεία και να καθαρίσω επιμελώς το εργαστήρι μου ή να φτιάξω ένα καινούργιο με ότι υλικά είχα πρόχειρα. Επέλεξα τον ευκολότερο δρόμο και έτσι ξεκίνησα να φτιάχνω μερικά καινούργια ξύλινα σουβλιά.
Πρώτο σουβλί από παλιό καδρόνι παλέτας
Σκλήρυνση
Μόλις στέγνωσε η εποξική, έκοψα λίγο τις γωνίες με ένα σκαρπέλο και στην συνέχεια με ένα δράπανο άρχισα να το γυρίζω πάνω σε έναν ταινιολειαντήρα. Αν δεν έχετε ταινιολειαντήρα μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ότι άλλο εργαλείο τριβής έχετε (πχ παλμοπεριστροφικό στερεωμένο ανάποδα σε μία μέγκενη). Αν δεν έχετε κάποιο εργαλείο, μπορείτε να το κάνετε και με απλό γυαλόχαρτο, απλώς θέλει προσοχή και διαλείμματα κάθε τόσο, για να μην σας καεί το ξύλο.Κολάρο από χάλκινη σωλήνα
Αν και το ξύλινο σουβλί, δεν θα δεχτεί ποτέ πλάγιες πιέσεις, καλό είναι να χρησιμοποιήσετε ένα κολάρο. Κολάρο μπορείτε να αγοράσετε έτοιμο (είναι πολύ οικονομικό) ή να φτιάξετε ένα μόνος σας με ότι κυκλικό υλικό έχετε. Καλό είναι να χρησιμοποιήσετε κάποιο υλικό που δεν σκουριάζει, όπως μπρούτζο, χαλκό ή inox. Εγώ χρησιμοποίησα (προσωρινά, θα αλλαχτεί με μπρούντζινο ή inox στην πρώτη ευκαιρία) ένα χάλκινο κολάρο από μια χάλκινη σωλήνα που είχα βρει προ καιρού πεταμένη.
Το κολάρο αφού τρίφτηκε με ατσαλόμαλλο, γυαλίστηκε με ειδικό στιλβωτικό βαμβάκι για χάλκινα και μπρούντζινα (το πουλάνε και στα σούπερ μάρκετ).
Στο δράπανο πάγκου, έγιναν τα τελικά φινιρίσματα με 2 γραμμές και μια κοιλότητα. Το τρίψιμο στον ταινιολειαντήρα αρχικά έγινε με 80αρι γυαλόχαρτο και στην συνέχεια με 150αρι. Στου πάγκου, συνέχισα με 240αρι και τέλος με 600αρι. Τελικό φινίρισμα έγινε με 3 χέρια λινέλαιο.
Δεύτερο ξύλινο σουβλί από κλαδί ελιάς
Το δεύτερο σουβλί έγινε από ένα μικρό κλαδί ελιάς, το οποίο είχε αποφλοιωθεί και αφεθεί για κάποιο διάστημα να στεγνώσει. Η υγρασία του ήταν 5-8% όταν το έκοψα για να φτιάξω το σουβλί.
Αυτό θα ήταν ένα μικρό σουβλί χούφτας, περίπου 10 εκατοστών. Χρησιμοποιήθηκε η ίδια ακριβώς βέργα με πριν, η οποία ακονίστηκε και σκλήρυνε, πάλι με την ίδια διαδικασία.
Αφού στέγνωσε και εδώ η εποξική κόλλα, με το δράπανο και τον ταινιολειαντήρα, άρχισα να του δίνω το επιθυμητό σχήμα. Το ξύλο ελιάς είναι από τα σκληρότερα ξύλα που υπάρχουν στον Ελλαδικό χώρο (νομίζω μόνο του κυπαρισσιού είναι πιο σκληρό), οπότε ήταν αρκετά πιο χρονοβόρο να διαμορφωθεί, παρά το γεγονός ότι ήταν μικρό το κομμάτι.
Όταν τελείωσε η διαμόρφωση, σειρά είχε το τρίψιμο με ψιλό γυαλόχαρτο για να γίνει λεία η επιφάνεια. Χρησιμοποιήθηκαν διάφορα γυαλόχαρτα, με τελευταίο το 600αρι.
Έτσι για αλλαγή, περάστηκε με ένα έγχρωμο βερνίκι καρυδιάς, για να δείχνει λίγο πιο σκούρο.
Τελικό αποτέλεσμα, μετά το πέρασμα ενός ανοξείδωτου έτοιμου κολάρου, και φινίρισμα με 2 χέρια διάφανο βερνίκι πολυουρεθάνης (σατινέ).
Συνολικός χρόνος για το 2ο ξύλινο σουβλί, λίγο λιγότερο από μισή μέρα. Πραγματικός χρόνος εργασίας, λίγο λιγότερο από μία ώρα. Κόστος μηδενικό. Όλα τα υλικά υπήρχαν ήδη, και με εξαίρεση την βέργα η οποία είχε ήδη αγοραστεί και το κολάρο, το οποίο ήταν από ένα παλιό σκαρπέλο. Όλα τα άλλα ήταν εντελώς δωρεάν.
Τι πρέπει να γνωρίζετε πριν το επιχειρήσετε
Τα μόνα προβλήματα με αυτή τη μέθοδο, είναι ότι πρώτον μπορεί να σας μείνουν σημάδια από τις σιαγόνες του τσοκ πάνω στην βέργα (φυσικά μπορεί κάποιος αν θέλει, να τα τρίψει με ατσαλόμαλλο μέχρι να φύγουν). Και δεύτερον, τα δράπανα (είτε απλά είτε πάγκου) δεν είναι φτιαγμένα για να δέχονται πλάγιες πιέσεις.
Οπότε η συνεχής τέτοια χρήση, μπορεί να τους προκαλέσει φθορές (πχ να τα κάνει έκκεντρα). Οπότε αν σκοπεύετε να το κάνετε συχνά, καλό είναι να χρησιμοποιείτε ή κάποιο φτηνό δράπανο που να μην σας πολυνοιάζει αν πάθει τίποτα ή κάποιο επαγγελματικό που να μπορεί να αντέχει πολύ περισσότερες πιέσεις.
